Uzgoj pšenoraži - opći dio

Pšenoraž najbolje uspijeva na černozemu, ali se može uzgajati i na pjeskovitim tlima i tresetištima te kiselim tlima. Tritikale je perspektivna ratarska kultura, zaslužuje mjesto i u ratarskoj i u stočarskoj proizvodnji, a zelena masa krmnih sorti tritikala nježna je i slatkasta, zbog čega je stoka vrlo rado jede. Koristi se za proizvodnju škroba, alkohola i slada u industriji piva. Jedna je od najracionalnijih sirovina za proizvodnju bioetanola. Stvoreni su brojni kultivari koji imaju bolji aminokiselinski sastav od raži, a po sadržaju energije je slična pšenici. Brašno tritikalea u prehrambenoj industriji upotrebljava se za proizvodnju integralnih proizvoda, najčešće u kombinaciji sa pšeničnim brašnom, i u posljednje vrijeme sve više dobija na važnosti. Proizvodnja tritikala je od 30 do 35% jeftinija od pšenice, zahtijeva skromnu gnojidbu, ne mora se tretirati protiv korova jer je robustan, naraste na oko 120 centimetara visine i uguši sav korov, pa ga se s pravom naziva i čistač polja. A prinosi su dobri, 6 - 7 tona po hektaru, znatno viši nego prinosi pšenice. Jedini je nedostatak tritikala što se teško vrši.

Pšenoraž se može uzgajati u područjima koja su nesigurna za uzgoj drugih žitarica (planinska područja, uzgoj na manje plodnim tlima). Pšenoraž prezimljava bolje od pšenice te ima dobru otpornost na niske temperature. Osjetljiva je na nedostatak vode tijekom formiranja i nalijevanja zrna. Površine pod pšenoraži povećavaju se iz godine u godinu jer mnogi smatraju da je to žito budućnosti i rodnost mu je veća od svih ostalih žita.

Pogodan je za proizvodnju u područjima gdje pšenica daje niske prinose i lošu kvalitetu zrna.

Suvremena pšenoraž ima sljedeće prednosti:

• sposobnost uspijevanja na siromašnim tlima,
• otpornost na sušu,
• visoki potencijal proizvodnje zrna,
• visoka rodnost zelene mase

Pšenoraž predstavlja potencijalnu krmnu kulturu za uzgoj na brdsko planinskom području gdje je proizvodnja ozime pšenice i ozimog ječma vrlo nesigurna.